Najsłynniejsza Polka faktycznie miała jasno wytyczone cele i ojca pasjonata nauki, ale myślę, że fenomenalna pamięć i porażająca inteligencja musiały odegrać niebagatelną rolę, gdy niedojadając i niezbyt dobrze rozumiejąc zbyt szybko mówiących wykładowców z Sorbony, zdobywała pierwsze lokaty na egzaminach, często jako jedyna kobieta wśród zdających!
No i co? No i ja też zaczęłam w stylu laurkowym, zupełnie jak autorzy Spacerownika. Książka galopkiem leci przez życie noblistki, a czytelnik co drugą stronę ma ochotę przyklęknąć. Pani Curie w zimnej szopie dzień w dzień przez cztery lata przetapia odpady z rudy uranowej, by zyskać odrobinkę czystego radu do badań. W podróż poślubną jedzie na rowerze - wówczas, gdy inne kobiety nadal
duszą się w gorsetach. Świetnie tańczy i jeździ konno. Córki wychowuje
nowocześnie, czyli sport i przebywanie na świeżym powietrzu są
najważniejsze. Jako pierwsza kobieta w historii otrzymuje katedrę i tytuł profesora na Sorbonie. W czasie I wojny światowej organizuje sieć polowych pracowni rentgenowskich (prawdopodobnie to tę pracę, a nie wcześniejsze badania, przypłaca życiem). Na dary wojenne oddaje cały majątek.
Czyli brylant, nie kobieta. A ja chcę przeczytać o kobiecie, a więc muszę zacząć polowanie na jakąś biografię noblistki, byle opasłą i w miarę możliwości obiektywną.
Spacerownik w sumie daje dokładnie to, co obiecuje: pobieżny spacer wzdłuż linii życia uczonej. Na pewno jest to dobra pozycja dla tych, którzy chcą rozszerzyć wiedzę o Skłodowskiej-Curie poza hasła "rad" i "dwa noble". Jeśli nasze apetyty są większe, mamy na szczęście cały wachlarz książek na jej temat.
Moja ocena: 4/6
Biblionetka: 4/6 (moja ocena jest na razie jedyna)
Spacerownik śladami Marii Skłodowskiej-Curie / Piotr Cieśliński i Jerzy Stanisław Majewski; wyd. Agora, 2011.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz